Taayyun-i hubbî bir nûr şeklinde belirmiş olduğundan buna doğrudan “Nûr” denildi. Aynı zamanda bir gerçek olması sebebiyle “Hakikat” adını da aldı. Diğer bütün nûrlar bu nûrun yansımaları, diğer bütün gerçekler bu hakikatin gölgeleri niteliğindeydi. Bu sebeple ilk nûr ve ilk hakikat, “Nûru’l-Envâr” (Nûrların kaynağı olan ilk Nûr) ve “Hakikatu’l-Hakaik (Hakikatlerin kaynağı olan ilk Hakikat) olarak anıldı; böylece sonraki nûrlardan ve hakikatlerden ayırt edildi.

 

Yüce Allah bütün varlıklardan önce bu nûru ve hakikati yarattı. İlk yaratılan şey işte bu nûr ve bu hakikat oldu. Sonra bütün nûrları ve hakikatleri bu nur ve hakikatten, bu nur ve hakikat için yarattı.

 

İlk yaratılan, muhabbet olarak vücuda getirilen bu nûr ve hakikate, Nûr-i Muhammedî’nin yanısıra Hakikat-ı Muhammediye de denildi.

 

Yüce Allah, Muhammedî hakikati ve nûru yarattıktan sonra diğer varlıkları bundan yarattı. Bir varlık bu hakikatten ve nûrdan aldığı nasip nisbetinde kemal ve değer kazandı. Bütün melekler, cinler, resûller, sıddıklar ve evliya kemallerini o kaynaktan aldı. Faziletler de ondan geldi.

 

Âlemde hakiki olarak bir tek insan-ı kamil vardır. O da Muhammedî hakikatin gerçek sahibi olan Hz. Muhammed’dir (a.s.m.). Diğer resûl, nebî, sıddık ve velilerin insan-ı kamil oluşları mutlak değil, mukayyed ve izafidir. Hz. Muhammed’e (a.s.m.) varis oluşları, Muhammedî nûr ve hakikatten aldıkları pay oranında kemalden de pay almışlardır.

 

Hz. Adem (a.s.) yaratılınca, Muhammedî hakikat ve nûr açık ve belirgin şekilde O’nda tecellî etti, yansıdı. Daha sonra diğer peygamberler ve velilerde tecellî ede ede son peygamber Hz. Muhammed’e (a.s.m.) intikal etti ve O’nda gerçek sahibini buldu.

 

Resulüllah (a.s.m.) mezkur hakikati şu ifadeleriyle dile getirmiştir:

 

“Allah’ın ilk yarattığı şey benim nûrumdur.”

“Adem su ile toprak arasında iken ben Nebî idim.”