Hüseyin’den taraf akamaz mıydın?

Yezit ordusunu yakamaz mıydın?

Hiç içilmez olup kokamaz mıydın?

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Çoğu teyemmümle kıldılar namaz

Su vermeyen zaten insan olamaz.

Hak için akmayan suda yaramaz

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

İsteyince kıyıları yıkarsın

İstediğin yere doğru akarsın

Resul’ün yüzüne nasıl bakarsın

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Duymadın mı Peygamber’in sözünü?

Nasıl üzdün o biricik kızını

Rukeyye su diye döğer dizini

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Su yerine o gün ok mu ürettin ?

Ali Asgar’ı da perişan ettin

Değerin kalmadı gözümde bittin

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Hüseyin’i üzdüğünü bilirsin

Baki değilsin ki sende ölürsün

Kevser havuzuna nasıl gelirsin

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Nasıl üzdün ki sen Zeynep bacıyı

Onunla tanıdı ümmet acıyı

Bunu yapan onun bunun çocuğu

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Suda kestiler Abbas’ın yolunu

Kopardılar mubareğin kolunu

Bunca zülme oynatmadın kılını

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Yiğit savaşıyor. Ali Ekber’im

Haykırıyor bana biraz su verin

Bir su için Fatıma’ya ne derim

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Çocuklardan kendisini unuttu

Susuzluktan göz yaşını kuruttu

Zeynep çocukları nasıl uyuttu

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Ne acılar gördün asır boyunca

Hüseyin yatıyor hasır boyunca

Sen nasıl sabrettin bunu duyunca

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Bu bela kimseye böyle çatmadı

Sabahlara kadar Zeynep yatmadı

Sana diyeceğim daha bitmedi

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Ne söylesem acep neden anlarsın

Mahşere dek için için yanarsın

Evlatların susuz kalır anlarsın

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Kıyına varınca duramıyorum

Niye yaptın diye soramıyorum

Artık sende hata aramıyorum

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Belki de sen için için ağlarsın

Zeynep için karaları bağlarsın

O sesinle yüreğimi dağlarsın

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Fırat sana biraz haksızlık ettim

Maksadımı aştım ileri gittim

Bunun sorumlusu seni zannettim

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Haklı isen mutluluklar dilerim,

Maksadım Yezit’tir ben ona derim

Sana haksızlığı nasıl öderim

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

O günden bu güne nasıl yaşarsın

Derdin çoktur bazen sende taşarsın

Öfkelenir tepeleri aşarsın

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Belki gereğinden fazla yüklendim

Ne yapayım bu da haklı beklentim

Duygusallık biraz benim saplantım

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Haksız değilsin ya görüntün öyle

Tarihi hatalar düzelir böyle

Ne olur bizlere doğruyu söyle

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Sana kötü demek istemiyorum

Senin maksadını bilemiyorum

Kerbela deyince gülemiyorum

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Sana soruyorum birinci elden

Madem düşmanlığın yoktu ezelden

İtiraf et bunu kalp ile dilden

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Ben de biliyorum ulu’sun ulu

Allah’ın sevgili kulusun kulu

Gözlerin yaş ile doludur dolu

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Böyle şeyler asil suya yakışmaz

Aslı temiz olan zaten kokuşmaz

Haklı isen sana hiçbir şey olmaz

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Bazen sinir ile bazen öfkeyle

Yanlış hesap döner Bağdat’tan böyle

Bizlerde bilelim doğruyu söyle

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Bunca musibeti sana mal’ettim

Hatamı anladım ben hata ettim

Yanlış anlamama sen yardım ettin

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Bazen gizli olur, bazen aşikar

Böyle davranmanın bir sebebi var

Herkes hatasını kendi açıklar

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…

 

Aşık Mehmet diyor acı çekersin

Asırlardır göz yaş’ını dökersin

Zulmün hesabını Yezit’ler versin

Ne olursun söyle derdin ne Fırat…






 

 

İmam Hüseyine ve Kerbela Şehitlerine selam olsun

 

 

 

İmam Hüseyin’in (a.s) şehadet anında vücudunda tam otuz üç mızrak ve otuz dört kılıç yarası vardı. Ömer b. Sa’d melunu başının kesilmesini istiyordu. Bu işe kimse yanaşmıyordu. Sinan b. Enes melunu, Havli b. Yezid’e, “Başını kes onun!”dedi. Havli bunu yapmak isteyince, elleri titredi, kesemedi.

 

Sinan b. Enes, “Allah iki kolunu kırsın, ellerini ayırsın” diyerek, inip, Hz. Hüseyin’in (a.s.) başını gövdesinden ayırdı ve Havli b. Yezid e verdi.

 

Hz. Hüseyin, Sinan b. Enes tarafından başı gövdesinden ayrılıncaya kadar, yanına kimse yanaşamamış, korkmuştu. Başı gövdesinden ayrıldıktan melunlar İmam Hüseyin’in cansız vücuduna hücum ettiler. İç çamaşırına kadar her şeyini aldılar. O melunların hepsi birçok hastalığa yakalanıp adice can verdiler.  

 

Sıra Ehl-i Beyt’inin bulunduğu çadırlara geldi. Şimr’in emri ile çadırlara saldırıldı ve orada bulunan mallar yağmalandı. Elbiselerinin sırtlarından soyulmasına izin vermeyen kadınların elbiselerini zorla çıkartıp aldılar.  

 

İmam Zeynelâbidin o anları şöyle anlatır; “Allah’a yemin ederim ki, ne zaman halalarımı ve kız kardeşlerimi görsem, gözyaşlarım boğazımda düğümleniyor. Aşura günü azgın güruhun münadisi, “Yakın zalimlerin evlerini!” diye bağırırken, bir çadırdan diğerine, bir sığınaktan öbürüne kaçışları gözlerimin önüne geliyor.”  

 

Zalimlerin azgın nefisleri, kana doymamıştı. Kûfe ordusu, vicdanlara sığmayan cinayetini daha da ileri götürüyor ve İmam Hüseyin’in (a.s) mübarek bedenini atlara çiğnetiyorlardı. 

 

Kufe valisi Ubeydullah, Şemir ile gönderdiği mektupta Ömer’e, Hz. Hüseyin’i (a.s.) öldürmesini ve arkasından da cesedinin atlarla çiğnenmesini emretmiş ve bu konuda yemini olduğunu da ifade etmiştir.  

 

Ömer b. Sa’d ordusu ile beraber Kerbela’da iki gün daha kaldı. Bu sürede kendi ordusundan ölenler için cenaze namazı kıldırdı ve onları gömdürdü. Ancak İmam Hüseyin’in (a.s.) ashabına dokunmadılar. Onların defin işlemleri ancak Ömer b. Sa’d’ın ordusu Kerbela’dan çekilince gerçekleşti.

 

Fırat ırmağı kıyısında olan Amiriyye köyünde, Esedoğulları’ndan bir cemaat vardı. Bu köy halkı, “Ey Müslümanlar! Bu cesetleri kurtların, çakalların yemesine nasıl razı olunur. Geliniz bunları gömelim” dediler. Geldiler ve Hz. Hüseyin’in (a.s.) başsız gövdesini buldular. Bir çukur kazarak gömdüler. Ehl-i Beyt’ini de çevresine gömdüler. 

 

Melunlar, İmam Hüseyin’in (a.s.) kabrini belirsiz etmek için kırk gün sonra Fırat’tan Kerbela’ya su saldılar. Daha sonra Esad oğullarından bir Bedevi gelip Hz. Hüseyin’in (a.s.) kabrini araştırdı. Toprakları avuç avuç alıp koklamaya ve kabrin bulunduğu yere doğru yavaş yavaş gitmeye başladı. Kabri bulunca da, “Babam, anam sana feda olsun! Senden ve senin toprağından daha hoş, daha tatlı bir şey olmamıştır!” diyerek ağladı.

 

Sonra da, “Onun düşmanları kabrini belirsiz etmek istediler. Halbuki hoş kokulu toprağı kabrine delalet edip durmaktadır” beytini söyledi. Bu kabir zaman içinde kötü muamelelere de mâruz kalmıştır. Ancak bu davranışlarda bulunanlar çeşitli belalardan kurtulamamıştır.

 

İmam Hüseyin’in (a.s.) rüyasında ceddi Resulüllah (s.a.v.)’in ona söylediği şu söz Kerbela’ın önemini ortaya koymaktadır: “Sen, ümmetin şehidisin.” 

 

Bu hitap, Hz. Hüseyin’in (a.s.) neden şehit olduğunu, öleceğini bile bile gözünü kırpmadan bu ana eriştiğini ispatlamaktadır. İmam (a.s.) kendini, ümmeti için feda etmiştir. Ümmetin yanlışlardan arınması, ümmetin gerçekleri görmesi için kendini feda etmiştir. Ve onun şehadeti, bu ümmetin kurtuluşu olacaktır…

 

Kerbela inancın, teslimiyetin doruk noktasıdır…

 

Kerbela cesaretin, azmin, kararlılığın, soğukkanlılığın zirvesidir…